یا چرا حرف زدن خوب است

این فصل را با مقایسه انسان و حیوان آغاز می کند. این دو از نظر بیولوژیکی و جسمی به هم شباهت های زیادی دارند ولی تفاوتشان در زبان است شاید بگویید که حیوان هم اصواتی را از گلویش خارج می کند. این سخن درست است ولی زبان انسان تنها مجموعه ای از اصوات نیست بلکه مجموعه ای از نشانه هاست.و این نشانه ها منجر به معنا می شوند .از آنجا که زبان امری اجتماعی است معنا داشتن یعنی ورود به اجتماع.

از اینکه انسان حیوانی ناطق است می رسیم به اینکه انسان حیوانی اجتماعی است. پس زبان از فردیت من بالاتر می رود و مرا به چیزی بزرگتر متصل می کند. عجیب آنکه نه تنها ما  کلمات را برزبان می آوریم کلمات هم ما را بر زبان می آورند. زبان بعد تازه ی به تجربه زیستن ما می افزاید.

به دلیل همین تفاوت است که آکوئیناس پیشنهاد می کند چهار حس دیگر به حواس زیستی ما می افزاید:1- حس هماهنگی 2- حس یادآوری 3– حس ارزیابی4- خاطره

مکیب جمع بندی می کند ؛ رفتاری که ثمره زبان است ( مثل بمب انداختن) باید توسط زبان مهار شود. (اخلاق)

سپس انسان را با ماشین مقایسه می کند و می گوید آنچه به ماشین معنا می دهد راننده است ولی انسان یک ل است هیچ قسمتی از انسان نقش راننده را ایفا نمی کند. پس جسم انسان هم در کنار روحش دارای اهمیت است .در این مورد ورزش را مثال می زنه.در پایان در گامی دیگر برای یک زندگی خوب می گوید واژه های تازه یاد بگیرید و بکار ببرید تا سهمی در افزایش قابلیت های خلاقانه نوع بشر داشته باشید.