راه

روزگار هفت خطي  و   هفت رنگيست  پا  در راه كه مي گذاري كوچه پوشيده در سياهي  سنت هزارساله  و هياهوي بچه هاي مدرسه و مادران آرزومند است .  كوچه و پس كوچه يكي پس از ديگري تو را در دل خود مي بلعند  تا  به راهت بياورند گويي هر راهي دل داده به راه ديگر.  كودكان گذري را كه مي بينم به ياد كودكي خود مي افتم كودكي ام  در گذرمان به سوي مدرسه راه نبود بيراه هم نبود به دل آن موقع ما شاهراه بود يادش بخير چه ساده بوديم همه را شاه مي ديديم همه را بزرگ مي ديديم  راحت دل مي داديم و در برابرش هيچ نمي خواستيم  اين روزها همه چيز حساب و كتاب دارد باورمان شده بود كه  آمدن و رفتن ستاره ها خبر از مرگ و زندگي انسان ها   مي دهند در تاريكي شب از سايه ها مي هراسيديم ستاره ها  مايه وجدمان بودند   چه زود به شوق مي آمديم و زودتر از آن دل مي باختيم  جاده اي كه مرا به اينجا رساند پر پيچ و خم سخت و سنگلاخ بود  دلم هنوز دل همان كودك ديروز است  كه هيچش نمانده   در گذر روزگار آب شده ام  ولي هنوز ساده و يكرنگم  كه از مردم  هفت خط و هفت  رنگ مي ترسم

شب گردی...