فرزندمان

دیروز به دعوت یکی از رفقا به خانه ايشان رفته بودم دلیل دعوت هم نذری ای بود که همسایه های ساختمان با هم می دادند دور هم نشسته بودیم از بیرون سر و صدای بچه هایی می اومد که خودجوش هیئت بچگانه ای ترتیب داده بودند در همین حین متوجه فرزند رفیقمان شدم که خیلی آرام و ساکت گوشه ای نشسته بود با تعجب نگاهی به او انداختم و از او پرسیدم چرا نمی ری  قاطی بچه های همسایه مادرش در حالی که با دست اشاره می کرد گفت اصلا و ابدا پسر ما غیر از این بچه هاست از طرفی حق را به جانب مادر می دادم چون باید مراقب باشد و از طرفی زیاده روی به نظرم بچه را از رشد طبیعی باز می دارد .

برای همین درصدد برآمدم مطلبی را در مورد تعلیم و تربیت بچه های سرزمینمان بنویسم البته در حد دانش و تجربه خودم می دانم  حیطه تعلیم و تربیت میدانی است که همه  خودمان را در آن صاحب نظر می دانیم البته می شود دانسته ها و تجربیاتمان را با هم به اشتراک بگذاریم .

 داشتم فکر می کردم  فرزندان ما برای زندگی در دنیای آینده به چه دانش مهارت هایی نیاز دارند چگونه باید فرزندانمان را برای زندگی در دنیای فردا مهیا کنیم تا سعادتمند و خرسند زندگی کنند منظور از سعادت دستیابی به کمال خود در عین همزیستی مسالمت آمیز و آسودگیست و منظورم از خرسندی رضایت  و شادی در زندگیست .

سعادت را نباید پیشرفت همچون غده سرطانی دانست که بی توجه به سیستم  بدن فقط در صدد توسعه خویش است .

 به ترتیب اهمیت نخستین چیزکه فرزندان ما نیاز دارند حس عزت نفس و اعتماد به نفس است .

عزت نفس را ما در طول زندگی شان به تدریج  با محبت بی قید و شرط  و امنیت به آن ها می دهیم  ولی اعتماد به نفس را  خودشان به مرور بدست می آورند .

ما در اعتمادبه نفس بچه ها همچون راهنمای کوهستان عمل می کنیم یعنی در سایه می ایستیم در عین هدایت همراهی و پشتیبانی می گذاریم که خودشان قله کوه را فتح کنند

پایان قسمت اول